"Tom przekonuje, że późnej twórczości Tadeusza Różewicza towarzyszyć musi późna różewiczologia. Do jej praktyk należy rewidowanie tego, co zostało przyjęte we wcześniejszych odczytaniach dzieł autora Niepokoju, przy czym krytyk lub krytyczka poprawiają nie tylko cudze, ale i własne poprzednie ustalenia w powtórnym spotkaniu z tekstami. Ponadto do założeń późnej rożewiczologii należy przekonanie, że nawet najbardziej `doczytane` teksty muszą zostać poddane ponownej próbie interpretacyjnej, gdyż w kontekście obecnych nurtów humanistyki nagle przemawiają z nową siłą i w nieoczekiwany sposób. Przede wszystkim jednak późna różewiczologia bierze się z konieczności zmierzenia się z ostatnimi tomami poety, które wywołały niejaką dezorientację odbiorczą, pokazały sprzeczności, które umykały wcześniej uwadze nawet najwnikliwszych czytelników i czytelniczek, zmusiły do kolejnej lektury tekstów ze wszystkich okresów tej twórczości, a także raz jeszcze ujawniły fundamentalną trudność obcowania z pismami Różewicza i kłopot z ich oswojeniem. Spójność problemowa tomu wzięła się z zamysłu, aby komentować głównie dzieła autora Kartoteki powstałe po roku 1990, czyli od tomu Płaskorzeźba do To i owo. To bardzo dobry pomysł, gdyż najwięcej ruchu interpretacyjnego wynikało w ostatnich dekadach z towarzyszenia ostatniej fazie twórczości Różewicza. Do powstania książki przyczynili się autorzy i autorki kilku pokoleń, co wprowadziło różne rodzaje zażyłości z jego pismami i odmienne typy doświadczenia, jakie mogły w tomie się wyrazić. Warto też podkreślić, że zespół autorski składa się z uznanych komentatorów i komentatorek dzieła Różewicza, przez co tym bardziej interesujące musi być to, co mają do powiedzenia w kolejnej odsłonie studiów różewiczologicznych". Z recenzji prof. UAM, dra hab. Tomasza Mizerkiewicza. źródło opisu: www.gandalf.com.pl