W historii dramatu elżbietańskiego Ben Jonson znany jest przede wszystkim jako twórca tzw. "komedii humorów" (comedy of humours). I oto mamy przed sobą utwór reprezentacyjny dla twórczości tego rodzaju, a zarazem pierwszą z kilku późniejszych komedii, które zyskały Jonsonowi szeroką popularność i ustaliły jego rangę poetycką, na tyle wysoką, że - z upływem lat - skłoniła go ona do rywalizacji z samym Shakespeare'em. (...) Jonsowskiego pojęcia "humoru" nie można utożsamiać z tym, z tym co my dziś pod tym słowem rozumiemy. A "komedię humorów" najprościej należy rozumieć jako "komedię typów", choć sam "humor" - użyty w jej tekście - może mieć rozmaite odcienie znaczeniowe, np. nastrój, obsesja, dziwactwo itp. też dziś dla niego modne określenie: kompleks (...). (...) "Każdy w swoim humorze" jest (...) takim komediowym studium ludzkiego "szaleństwa", czyli ludzkich wad. Szaleństwo to nie jest tu jeszcze tak złowrogie, jak - powtarzam - w "Valponem" czy w "Alchemiku", gdzie chciwość prowadzi do podłości i ociera się niemal o zbrodnię. Tutaj o zbrodni jeszcze nie ma mowy, wykpiony jest natomiast cały rejestr ludzkich ułomności, budzących raczej śmiech niż odrazę. Zapewne, komizm wielu scen jest dla nas nieco zwietrzały, lecz ośmieszone wady pozostały przecież w wielu z nas niezmienione, tak samo jak wielu z nas nawiedzają dziś także takie czy inne "humory", trudno więc odmówić "Każdemu w swoim humorze" ponadczasowej aktualności. A "obraz czasu", jaki nam daje ta elżbietańska komedia, z upływem blisko czterech stuleci zyskał jeszcze na wartości. [Wydawnictwo Literackie]