"Śpiew kryształu" należy do tych powieści s-f, w których przedstawiony świat należy do takich autorskich wyobrażeń, których nie trzeba tłumaczyć, a jedynie próbować poznawać wraz z każdą kartką powieści. To trochę jak u Żwikiewicza. Książka A. Krzepkowskiego wprowadza nas w stan - powiedziałbym - refleksyjno-niejednoznaczny, będący następstwem doświadczania przeskoków czasowych i wielowarstwowości, jakie stanowią narracyjną bazę powieści. Pokrótce rzecz ujmując - jest to historia Vian, której przeplatane losy - jej dzieciństwa i pobytu na planecie Nowa - obserwujemy od samego początku. Jest to historia docierania do prawdy - do ojca, który zginął był dla społeczeństwa, ale nie dla Vian, która swą desperacją i miłością go odnajduje. W końcu jest to opowieść o wyrafinowaniu, które przeradza się w głębokie uczucie, uczucie Laastera Eri Ninch'a do Vian, uczucie mężczyzny, który na zlecenie ojczyma dziewczyny miał ją powstrzymać od poszukiwań ojca. Całość jest spięta tajemniczą klamrą, jaką jest narrator - niedookreślona Obecność, obcy z Nowej, który śledzi i poniekąd kieruje poczynaniami Vian. To ciepła powieść - mimo dosadnie przedstawionych niedoskonałości i wypaczeń we wciąż istniejącym człowieczeństwie bohaterów. Pełna łagodności w osobie Vian, zagubienia u Bragga - ojczyma Vian, dzikości w szalonym i spustoszonym przez samotność umyśle ojca dziewczyny Marka, mimowolnej klasy w postaci Laastera; słowem powieść-podróż, nie tylko do odległych planet i gwiazdozbiorów, ale i - a może przede wszystkim - do wnętrza lepiej nam znanego (czy jednak na pewno?) mikrokosmosu. [Źródło: http://www.wroblegalaktyki.cepede.pl/?p=309]