" Ziemia błogosławiona", wydana w 1932 roku, jest pierwszym tomem trylogii "Ziemski dom", opowiadającej o rodzie chińskich ziemian drugiej połowy XIX wieku i początku XX wieku. Ta właśnie saga przyniosła Pearl Buck popularność i poczytność (w pewnym momencie była podobno najczęściej tłumaczonym amerykańskim powieściopisarzem). Choć "Łaskawa ziemia" stanowi pierwszą część dłuższej opowieści o dziejach Chin, napisana została tak, by można ją było czytać osobno jako zamkniętą i dopełniającą się całość. Historia opowiada o życiu i stopniowym dochodzeniu do bogactwa chłopa ze środkowej części Chin i o początkach założonego przez niego rodu. Bohatera poznajemy w dniu, w którym podekscytowany udaje się do najbogatszego pałacu w pobliskim mieście, aby odebrać pracującą tam do tej pory niewolnicę O-lan i pojąć ją za żonę. Jego narzeczona nie jest piękna, ale wykazuje równie duże co nasz bohater przywiązanie do ziemi i chęć lepszego życia. Pierwsze lata ich małżeństwa okazują się szczęśliwe. Zbiory są duże, O-lan rodzi dwóch synów. Kolejne dobre lata pozwalają Wangowi na kupowanie nowych terenów uprawnych i coraz żyźniejszej ziemi. Tymczasem bogata rodzina, od której Wang wziął swoją żonę, lekkomyślnie wyprzedaje ziemię. On, który kiedyś stał przed nimi drżący i zawstydzony, stopniowo stanie się właścicielem ich ziemi, tej ziemi, która przyniosła niegdyś ich rodowi wielkość i bogactwo. Jednak wkrótce dobre czasy się kończą, w Chinach nastaje susza i zaczyna się głód. Rodzina Wanga rusza na południe kraju w poszukiwaniu żywności. Mimo wielkiej biedy Wang nie decyduje się na sprzedaż ziemi, uważając ją za dobro najwyższe. Takie postępowanie daleko go zaprowadzi. Czy jednak dzieci O-lan i Wang Lung podzielą przywiązanie i miłość rodziców do ziemi? Pearl Buck w przekonujący sposób trzyma się realiów, nie starając się ich sprowadzić do zachodniego człowieka, w piękny, prosty i elegancki sposób pokazuje za pomocą historii chińskiego rodu uniwersalne koleje losów. Jej historia jest barwna, przekonująca i niesztampowa - mamy tutaj mnóstwo wątków i wydarzeń: i opis plagi szarańczy, i powodzie, i kłopoty z czarnymi owcami rodziny, i narracyjną próbę wejścia w skórę człowieka starego i zmęczonego, pozbawionego pamięci. Autorka potrafi opisywać swoich bohaterów w głęboki, a jednocześnie zdystansowany i prosty sposób. Opisuje postacie, ich wady i błędy, jednocześnie nie podporządkowując ich całkowicie tym przywarom - coś, czego często brakuje współczesnym powieściom. ["Muza"]