Zbigniew Pronaszko (ur. 27 maja 1885 w Derebczynie, zm. 8 lutego 1958 w Krakowie) – polski malarz, rzeźbiarz, scenograf, współtwórca teatru awangardowego Cricot. W 1905 rozpoczął studia w SSP w Kijowie, które w latach 1906–1911 kontynuował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1917 wspólnie z bratem Andrzejem Pronaszko i Tytusem Czyżewskim założył grupę artystyczną Ekspresjoniści Polscy (w 1919 przemianowana na Formistów). W latach 1919–1920 pracował dla teatru „Reduta” jako scenograf, zaś w 1925–1926 dla Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Warszawie. Od 1920 wykładał w Wolnej Szkole Malarstwa Ludwiki Mehofferowej w Krakowie. W latach 1923–1924 był kierownikiem katedry malarstwa monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W 1933 współzałożyciel teatru Cricot, dla którego projektował dekoracje i kostiumy. Od 1945 był profesorem, a w latach 1949–1951 rektorem ASP w Krakowie. Brał udział we wszystkich oficjalnych zagranicznych wystawach polskiej sztuki. Jego twórczość malarska związana jest z formizmem i koloryzmem. W 1937 wyróżniony złotym medalem za malarstwo na Międzynarodowej Wystawie „Sztuka i Technika” w Paryżu, w 1953 otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia za twórczość w dziedzinie portretu a w szczególności za portret Solskiego, a w 1955 Nagrodę Państwową I stopnia. Pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie. Niektóre prace: rzeźba Popiersie T. Czyżewskiego; projekt pomnika Adama Mickiewicza; obraz Pejzaż z Cagnes. źródło opisu: Wikipedia