“Kniaź Patiomkin” to dramat historyczny o rewolucji rosyjskiej 1905 r. Ale zgodnie z ogólnym charakterem tworczości Micińskiego, jest to zarazem dramat uniwersalny. Kreowany przez Micińskiego świat zawsze jest ponad polski czy ponad rosyjski, ponad narodowy — jest niepodzielony, po prostu ziemski. Wydaje się, że pisarz spogląda na ziemię z kosmosu. Współżyją tu chrześcijaństwo i buddyzm, kabbala i Nietzsche, Dostojewski i polski mesjanizm. W tej Oikoumene , wspólnej duchowej przestrzeni ludzkości, wszystko jest ze sobą nierozerwalnie związane, współzależne, wzajemnie przenikające się. Jako integralną widzi Miciński i przestrzeń materialną. Nie ma w niej granic: Bajkał i Niagara, Morze Czarne i Morze Martwe to tylko woda, Himalaje i Tatry to tylko kamienie, Polesie i Ontario to tylko ląd… Przestrzeń ludzkości wydaje się mała, zbliżona — tak jakby już nastąpiła, na początku XX wieku, era odrzutowców i poczty elektronicznej. Czytając dzieła Micińskiego nieraz się wydaje, że autor to nasz współczesny, który siedząc przed telewizorem i pstrykając “pilotem”, przenosi się z kontynentu na kontynent, i z jednej epoki do drugiej. Czas bowiem też jest niepodzielony. Cywilizacje i epoki dawno przebrzmiałe nie znikają. Wszystko co było, nie przeminęło — trwa. Oto dlaczego bohaterowie Micińskiego tak swobodnie czują się w przestrzeni i w czasie. Odpowiednio i człowiek w jego “antropologii” to przede wszystkim “człowiek w ogóle”. Lekceważąc granice czasu i przestrzeni, nie uznaje Miciński też barier między metafizyką a aktualnością, między pulsującą rzeczywistością a abstrakcją prawd ostatecznych. źródło opisu: http://www.utoronto.ca